Szkoła polska w filmie

"Idę do słońca"-film dokumentalny

Impresja filmowa Andrzeja Wajdy o twórczości Xawerego Dunikowskiego – wybitnego polskiego rzeźbiarza. Reżyser, za pomocą precyzyjnie skomponowanych kadrów, przedstawia kolejne rzeźby jako abstrakcyjne formy oddające egzystencjalny niepokój artysty.Obraz Wajdy przybliża sylwetkę rzeźbiarza przez pryzmat jego twórczości. Aleksander Bardini mówi o dziełach artysty: „Wyraził w nich dramat i godność człowieka naszych czasów”. Rzeźby zostały ukazane w filmie w sposób artystyczny – oglądamy je np. na tle spienionego morza wśród biegającego nieopodal małego dziecka. Poprzez takie zabiegi obraz przyjmuje formę subiektywnej impresji filmowej.


https://blogger.googleusercontent.com/img/proxy/AVvXsEjgMTa63zar_Xo6yKU7KSC4YUO6ZEOac-amfhIIIJN9JC0w6Bi_Zizmd4n2pw6_rOwFZjtdgJTZKbhSIm0nDdGmgaR361NWJe3Zl9Icrk6jwIoFoNQLhXUHEQ7K6iUqWvJV-_7xWmM_a9VJZoNrQzRhdvRq9jPv01M8bZ74JEgd
https://nina.files.rd.insyscd.net/okladki/ide-do-slonca.png?m=crop&w=300&h=239


Andrzej Wajda jest jednym z najwybitniejszych i najpopularniejszych polskich reżyserów oraz współtwórcą polskiej szkoły filmowej. Wielu wybitnych ludzi filmu właśnie jemu zawdzięcza swoją karierę i sukcesy. W latach 1946-50 Andrzej Wajda studiował malarstwo na ASP w Krakowie, a następnie reżyserię w Łodzi. Pierwsze kroki w zawodzie stawiał u boku Aleksandra Forda przy realizacji filmu "Piątka z ulicy Barskiej". Jest reżyserem niezwykle płodnym i wszechstronnym. Ma na swoim koncie filmy psychologiczne, historyczne, polityczne i adaptacje dzieł literatury pięknej. W każdym z tych gatunków artysta stworzył obrazy, które na stałe weszły do historii polskiego kina. W dowód uznania za wybitne zasługi w dziedzinie filmu Wajda otrzymał wiele prestiżowych nagród. Jest m.in. doktorem honoris causa kilku uniwersytetów i kawalerem orderu Legii Honorowej. W latach 1972-83 był kierownikiem zespołu filmowego "X", a od 1978 do 1983 r. prezesem Stowarzyszenia Filmowców Polskich. W latach 1989-91 był senatorem RP. Andrzej Wajda jest również członkiem Europejskiej Akademii Filmowej i francuskiej Akademii Sztuk Pięknych. Artysta zajmuje się również reżyserią teatralną. Szczególnie związany jest z krakowskim Teatrem Starym i warszawskim Teatrem Powszechnym. 16 października 1998 r. odsłonięto jego gwiazdę w Alei Gwiazd w Łodzi. W 2000 r. Andrzej Wajda jako pierwszy filmowiec w polskiej historii otrzymał nagrodę Oscara za całokształt twórczości. W czerwcu tego samego roku artysta został uhonorowany tytułem doktora honoris causa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych.

https://ocdn.eu/pulscms-transforms/1/eZGktkqTURBXy8yZWRkYTAyMjIzZjFiMzUwZDIzNmE2MjZkNzRlZDkzMi5qcGVnkZMCAM0B5A

"Przechodzień"-film dokumentalny, reż.A Titkow

Film o Tadeuszu Konwickim. Pisarz opowiada o swoim życiu, twórczości, stosunku do rzeczywistości, polityki. Opowieść przeplatana jest zdjęciami archiwalnymi i fragmentami filmów Konwickiego.
Utrzymana w poważnym tonie rozmowa z Tadeuszem Konwickim o jego życiu i twórczości. Wyznanie i spowiedź zarazem. Esej filmowy o zawiłych meandrach losu polskiego inteligenta w XX stuleciu. Nagroda Kulturalna Solidarności za rok 1984.


https://nina.files.rd.insyscd.net/temat-tygodnia-miniatura/konwicki-temat-tygodnia.png
https://nina.files.rd.insyscd.net/okladki/przechodzien-titkow.png

Andrzej Titkow urodził się w Warszawie 24 marca 1946 roku. Ukończył studia na Wydziale Reżyserii PWSFTviT w Łodzi. Dyplom oraz tytuł magistra sztuki uzyskał w roku 1972. W kwietniu 2016 roku, w Szkole Filmowej w Łodzi, uzyskał stopień doktora sztuki w dziedzinie sztuk filmowych.

Debiutował filmem dokumentalnym „W takim niedużym mieście” (1971). W swoim dorobku ma 80 filmów dokumentalnych, kilka fabularnych filmów telewizyjnych (w tym serial „Układ krążenia”, 1978), film kinowy „Światło odbite” (1989), spektakle teatralne i telewizyjne.

Jako poeta zadebiutował w roku 1963 na łamach tygodnika „Współczesność”. Debiut książkowy w „Almanachu Młodych.  Proza i poezja 1962–1963”. Jest autorem tomów poetyckich „Wstęp do nie napisanego poematu” (1976), „Zapisy, zaklęcia” (1996) oraz „Pieśń pod pieśniami” (2016).

Od 1995 roku prowadzi założone przez siebie Studio Filmowe TAK. Od listopada 2004 roku do lipca 2006 roku sprawował funkcję zastępcy kierownika Redakcji Form Dokumentalnych Programu 1 TVP S.A. W latach 2005–2010 był dyrektorem artystycznym Międzynarodowego Festiwalu Filmowego „Żydowskie Motywy” w Warszawie. Wykładał na wielu krajowych wyższych uczelniach. Uczestniczył w licznych indywidualnych przeglądach filmowych, zarówno w kraju, jak i za granicą. Jest laureatem wielu nagród filmowych. W 2013 roku odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/78/Wajda_Kutz.jpg/220px-Wajda_Kutz.jpg

Polska szkoła filmowa

Polska szkoła filmowa, polska szkoła w filmie, najważniejsza formacja artystyczna w dziejach polskiego kina, powstała 1956–61.Polska Szkoła Filmowa, nurt artystyczny, prekursorski wobec przemian kina europejskiego lat 50., w których wyniku film sta­wał się coraz bardziej osobistą wypowiedzią, z wyraźnie zaznaczonym stanowiskiem autora. Twórcami terminu polskiej szkoły filmowej byli A. Jackiewicz i A. Bohdziewiczł. Młodzi polscy filmowcy, którzy w drugiej połowie lat 50 zaczynali realizować swoje pierwsze filmy fabularne znaleźli się wówczas w awangardzie przemian. Przemiany październikowe zaowocowały zmianą organizacyjną polskiej kinematografii.  Od roku 1955 produkcja filmowa odbywała się w tzw. zespołach filmowych, które stanowiły wówczas unikalną w skali międzynarodowej formę samorządu artystycznego filmowców.   Szczególną rolę odegrał kierowany przez Jerzego Kawalerowicza Zespół Realizatorów Filmowych ,,Kadr”, gdzie powstały m. in. ,,Kanał” (1957), ,,Popiół i diament” (1958)  i ,,Lotna” (1959) Andrzeja. Wajdy, ,,Eroica” (1958) Andrzeja Munka, ,,Ostatni dzień lata” (1958) Tadeusza Konwickiego, ,,Pociąg” (1959)  i ,,Matka Joanna od Aniołów” (1960) Jerzego Kawalerowicza, ,,Krzyż walecznych” (1958) i ,,Nikt nie woła” (1960) Kazimierza Kutza, ,,Do widzenia, do jutra”  (1960) Janusza Morgensterna.
Filmy Szkoły Polskiej były nie tylko opowieścią o wojnie, okupacji i pierwszych latach powojennych, studium psychologicznym ludzi, którzy przeżyli wojenną traumę, ale także urzekająco pięknymi i uniwersalnymi historiami o miłości i samotności.